Шәйехзада Бабич


Буйға еткәс тә юғалттым мин кояшымды кинәт,

Тик был көндәрҙә түбәмдә тапҡа сумған ай йөрөй.

...Ә хәҙер куңелем минең боҙҙай туңып, таштай ката, Сөнки йөрөгән ерҙәрем тик ҡап-ҡара Турғай ере.

Возмужав, свое солнце неожиданно я потерял,

В эти дни над моей головой лишь запятнанная луна.

...Сейчас моя душа стынет, как лед, грубеет, как камень. Меня кругом окружает черная тургайская земля.

Добавлено: 2017-03-26 19:22:54

Был китап тураһында дуҫтарығыҙға һөйләгеҙ!

Вконтакте Facebook Твиттер